Wat vandaag iedereen bezighoudt: politiek en crises.

Terwijl de wereld getroffen is door Obama-mania, waait sinds twee weken ook een nieuwe politieke wind in Brazilië. Zelfs de financiële crisis ging er niet onopgemerkt voorbij. Maar wat crisis is voor de ene, biedt weer opportuniteiten voor de andere. (Hoe dacht je anders dat groeilanden zoals Brazilië, India en China de voorbije jaren klommen op de economische ladder?) Twee grote Braziliaanse banken (Itau en Unibanco) grepen deze week de kans om samen te smelten tot dé grootste bank van Zuid-Amerika, die wereldwijd zelfs tot de top-20 zou horen. Volgens analisten maakt de fusie het Braziliaanse financiële systeem sterker in de huidige wereldwijde financiële crisis.

Ook de burgemeestersverkiezingen kregen de voorbije weken heel wat media-aandacht. Op 27 oktober ’08 werd bekendgemaakt dat Eduardo Paes van de PMDB (Partido do Movimento Democrático Brasileiro) de nieuwe burgemeester van Rio wordt. Hij haalde het heel nipt (50,83%) van Fernando Gabeira (49,17%) van de PV (Partido Verde). Gabeira (67), voormalig guerrillastrijder die ooit hielp bij de kidnapping van een VS-ambassadeur, lokte misschien te veel controverse uit met zijn standpunt vóór de legalisering van marihuana, abortus en het homohuwelijk. Zijn campagne draaide net zoals die van Obama rond “change”: een vermindering van de criminaliteit en armoede in de favela’s. Toch behaalde Paes (38), coalitiegenoot van president Lula, de overwinning. In Paes’ campagne lag de nadruk op zijn administratief vermogen en zijn brugfunctie tussen staat en stadsoverheid. Daarbovenop belooft hij meer geld te pompen in stadsprojecten, onderwijs en gezondheidszorg.

Opvallend is dat de PT (Partido dos Trabalhadores) van president Lula over het hele land een groot verlies geleden heeft tijdens deze verkiezingen. Ik ben benieuwd wat dit betekent voor de presidentsverkiezingen van 2010. Want Lula, de charmante incarnatie van het Braziliaanse equivalent van the American Dream, mag zichzelf na twee ambtsperiodes niet meer kandidaat stellen.

En wat de VS en Obama betreft… Deze overwinningsspeech zegt naar mijn mening genoeg. Een historisch moment en een aanrader om door te lezen of om de volle 20 minuten te bekijken. Hoewel ik de torenhoge verwachtingen heel gevaarlijk vind, krijgt de vent een verdiende kans. Met zo’n zelfzeker idealisme is Obama een heel klein beetje mijn eerste politiek idool geworden. En nu maar afwachten wat de combinatie idealisme, verstand, respect EN macht kan opleveren… Yes, we can.