De missie van de Gouden Eend

Mijn dagen zijn geteld ... De voorbije week was er een van afscheid nemen en uitkijken. Vrijdag was de laatste schooldag voor de studenten postgraduaat Noord-Zuid en die hebben we afgesloten met heel wat broodjes en schuimwijn. Afscheid nemen van mensen die je pas 3 maanden kent, doet echt raar :o), ook al zijn er waar je intussen echt goed mee overeenkomt. Ik ben in ieder geval super trots op die bende. Hoeveel mensen kunnen zeggen dat hun klasgenoten verspreid zitten over 3 continenten? (Peru, Guatemala, Ecuador, Colombia, Honduras, Filippijnen, India, Cambodja, Tanzania, Malawi, Zimbabwe, Senegal, Uganda, Congo)
Vrijdagavond was het tijd voor een gezellige afscheidsdrink in brede Chirokring. En wat heb ik een schitterend fotoboek gekregen van mijn leden! Foto's van de voorbije 4 jaar dat ik leiding aan hen gaf, tekstjes ... Daar moeten ongetwijfeld uuuuuren ingekropen zijn. Ontroerend mooi.
De oud-leiding en leiding kwamen dan weer met een origineel idee op de proppen, en zo heb ik al meteen een missie voor ik vertrek: ik kreeg een Gouden Eend-spaarpot, waarin ze allemaal wat geld deponeerden voor een van de projecten waar ik ga helpen. Bedoeling: Ik moet met het geld iets kopen wat ze daar echt kunnen gebruiken (dat moet ik ter plaatse dus vragen), zoals knutselmateriaal, spelmateriaal ... Iets tastbaars, zodat ik er ook foto's van kan nemen en doorsturen, om te laten zien dat het geld goed besteed is en dat de kinderen / jongeren content zijn. De Gouden Eend kreeg dus een plaatsje op de "documentatietafel" die avond en het resultaat ... Na wel 3 keer hertellen (om zeker te zijn) blijkt dat er die avond € 212,93 verzameld is!!! Een hele dikke dankjewel daarvoor! (ook aspi's en keti's!)
Aangezien ik bij 2 projecten ga helpen, kies ik ervoor om het geld van de Chirofamilie bij AMAR te besteden. Daar zal ik aan straathoekwerking doen met kinderen die ongeveer dezelfde leeftijd hebben als hier in de Chiro (ongeveer 7 tot 18 jaar). De begeleiders zijn vaak ex-straatkinderen die zelf goed terecht gekomen zijn dankzij AMAR. Wat doen ze daar allemaal? Speelse activiteiten, pleinspelen, knutselactiviteiten, wel eens een uitstapje, maar ook workshops en cursussen waarmee ze uiteindelijk aan werk geraken zoals een horeca-cursus, informaticacursus en andere nuttige projecten zoals burgerrechten, waarden en normen, een groep voor tienermoeders onder de straatjongeren ... Jongeren leren er samen spelen en samenwerken, zodat ze zich deel voelen van een geheel, de AMAR-familie. En is dat ook niet het effect dat Chiro bereikt? Een perfect project dus om banden mee te smeden. En dat was meteen al een van mijn doelstellingen die ik in Brazilië wil verwezenlijken: een minieme interactie creëren tussen Chiro Oetsjiekoetsjie en AMAR. Daarom doe ik bij aankomst ook alvast onze Chirokalender cadeau met daarop heel wat namen en groetjes vanuit België.

Het andere project waar ik ga helpen is CEDECA (of eigenlijk CDDLM: Centro de Defesa Dom Luciano Mendes). Dat is een centrum dat de kinderrechten verdedigt door allerlei lobbywerk en juridische acties. Zo proberen ze ook via publieke sensibilisering en publicaties de mensen bewust te maken van de problematiek en ervoor te zorgen dat de jeugdwetgeving verbetert of toch minstens toegepast wordt. Daar zal ik dan meer mijn diploma communicatiemanagement (PR & Voorlichting) benutten. Maar over dit project vertel ik later wel meer ...

Gisteren werd het dan ook tijd om afscheid te nemen op het werk, Pirana Concepts. Net zoals de vrijdag deed het weer heel raar om afscheid te nemen van mensen die ik pas 3 maanden ken. Maar wat heb ik me daar geamuseerd de voorbije maanden. Interessante mensen leren kennen, veel bijgeleerd, een tof sfeertje, mijn vlotte pen nog vlotter kunnen maken ...
De komende weken wordt het nog wat afscheid nemen van familie, mijn allerliefste beste-afstands-vriendin Barbara, nog wat genieten van de laatste momenten in Chirokring ... Dan nog snel een vaccinatie tegen gele koorts (pas laat te weten gekomen dat ik die ook nodig heb aangezien ik ter plaatse wil reizen naar Salvador de Bahia en Iguaçu / Paraguay).

Ik wens iedereen gezellig knusse kerstdagen en een 2009 waarin je dromen mag waar maken, bergen mag verzetten en jezelf en anderen versteld kan doen staan!
Wie de projecten wil steunen: zie rechts bij "STEUNEN".
Wie geïnteresseerd is in mijn documentatiemap: geef een seintje, dan bezorg ik je een pdf'je (via usb-stick).
(In Rio de Janeiro vind je elk jaar de grootste kerstboom ter wereld, drijvend op het water...)

Reiskriebels

Hoewel de visumstress en andere praktische reisvoorbereidingen intussen al lang voorbij zijn, kreeg ik de voorbije weken met een heel ander soort rusteloosheid te maken (met enkele slapeloze nachten en een onregelmatiger voedingpatroon tot gevolg). Het is allemaal heel gek te beschrijven en daarom praat ik er ook niet veel over. Bovendien ook enorm moeilijk om uit te leggen aan mensen die niet in dezelfde situatie zijn, waar ik uiteraard begrip voor heb, het gaat ook mijn petje te boven. Wie ooit een gelijkaardig avontuur plant, voor het eerst, bereid je voor op de volgende gedachten ...

Het heeft te maken met plots beseffen wat je vijf maanden achterlaat (vooral mijn chirogasten zijn top-of-mind), denken aan kansen die je mogelijk laat liggen door vijf maanden te "verdwijnen" ... Maar ook het omgekeerde: beseffen dat je nieuwe kansen creëert door je dromen waar te maken, beseffen wat voor rijke levenservaring je te wachten staat, trots zijn dat je verdorie toch wel de stap hebt durven zetten (en jezelf verbazen aangezien je van nature niet zo avontuurlijk en impulsief aangelegd was) en dat er nu geen weg meer terug is ...
De gedachte "wie ben ik, Belgisch verwend nest, om met kinderen om te gaan die zo'n enorme mentale ballast met zich meeslepen" en tegelijk "ik ga daar eens het beste van mezelf geven".
Heel banale redenen zoals constant proberen niets te vergeten: spullen om mee te nemen, cultuurverschillen waar je rekening moet mee houden, veiligheidsmaatregelen, documenten in orde, alles betaald ... Maar tegelijk ook hele 'grote' redenen, zoals beseffen wat voor impact dit allemaal op je leven zal hebben en dat je een ander mens zal zijn wanneer je terugkeert ...

Maar de piekerbui is stilaan weer aan het wegtrekken en de reiskriebels van het voorbije jaar duiken terug op ... Bovendien ben ik nu eenmaal een stresskonijn en dat zal ik in Brazilië wel wat afleren. Nog een goeie drie weken en het is zover! Ongelofelijk dat ik dit echt ga doen. Toen ik tijdens mijn stage bij Broederlijk Delen hoorde over die nieuwe opleiding (postgraduaat Noord-Zuid, met 5 maanden stage) die er vanaf september 2008 zou komen, dacht ik "Dit is mijn kans. Het is nu of nooit. Ik kan er ofwel (zoals de meesten) de rest van mijn leven over praten, of ik kan het ook gewoon doen."

Niets met Brazilië te maken, maar op http://flyingclubcup.com vind je heel mooie filmpjes voor elk nummer van The Flying Club Cup van Beirut. Zach Condon - het 22-jarig manneke dat met ongelofelijk veel talent de hele groep leidt, ook zingt en instrumenten bespeelt - heeft op jonge leeftijd zijn Amerikaanse school verlaten om de wereld te zien. (Het slagwerk is trouwens zalig: op vuilnisbakken, een watermeloen bij nummer 8 ...). De muziek, vooral in combinatie met de filmpjes, geeft mij dan ook het ultieme reisgevoel. Even wegdromen ...

Goed, je mag mee op reis, mee
exploreren. Klauteren over oude
omgevallen steden, en vanaf hoge,
hedendaagse zonsop- zonsonder-
waar zullen we eten.

Je mag in de koffer
tussen de vouwen van mijn rokken
in de holten van de kralen.

Maar wil je je, wil je je please alsjeblieft
wil je je netjes gedragen? Want weet je
we komen daar iemand tegen
iemand die jou nog niet kent.
Ik zal jullie daar
wel aan elkaar voorstellen, maar
kalm aan, niet woest, zoals vroeger.

Op een balkon misschien,
bedaard en bedachtzaam,
tegen de avond, met glazen
met ijsblokjes erin,
die tinkelen misschien
en hoor daarin dan niet meteen
het grote vriezen kraken.

Vroeg rustig slapen gaan en dromen van
weinig en dichtbij, wil dat beloven
niet schreeuwend wakker worden 's nachts
niet meer dat tomeloze.

Niet 's ochtends meteen de radio aan
hoogstens het plaatselijke zingen horen
waarvan wij de woorden niet verstaan.
Maar niet het nieuws dat de keel omklemt
niet wat jij 'de wereld' noemt, bijtend, borend.

Wandelen wij in het makkelijk dal
laat dan de beelden met rust,
laat het niet steeds opnieuw gebeuren
de modder, het schreeuwen,
daar zijn heuvels
die er niets aan kunnen doen.
(van Judith Herzberg, uit: 'Er is overal meer ginder dan hier. De mooiste reisgedichten.')

Voetbal en mijn Braziliaanse zwak ...

10 juni 1998, 11 jaar oud, de eerste match van het Wereldkampioenschap voetbal in Frankrijk. Brazilië wint met 2-1 tegen Schotland en zet zo het WK goed in. Ronde na ronde komt de goddelijke kanarieploeg dichter bij de finale en met 4 wereldtitels op zak komt de vijfde verbazend dichtbij.
Eindelijk is het zover ... De Belgen zijn al lang naar huis, maar de Brazilianen spelen de finale tegen Frankrijk. Wat een afgang: met 3-0 verliezen. Maar daar had naar mijn mening Ronaldo's zwakke knie alles mee te maken, en tóch verkozen tot DE speler van WK 1998.
Een volledige maand deed ik bijna niets anders (phuh, proefwerken) dan het WK volgen, de sportsectie in de krant lezen, zoveel mogelijk matchen bekijken, alles noteren en bijhouden en meer te weten komen over het land waar die zotte spelers in geel en blauw vandaan kwamen ... Brazilië, het land waar alles mogelijk is, waar alle jongens uit favela's ("krottenwijken") voetballen en dromen van de dag waarop ze net als hun vele idolen van de straat weggeplukt worden door een rijke voetbalploeg. Het land waar voetbal toekomst is en door het hele land gevolgd wordt, de trots van de bevolking. Het land waar voetballers met een jeitinho brasileiro, een creatief trucje, steeds voorbij de zotste wereldtalenten dribbelen. Het land waar iedere goal gevierd wordt met de zuiderse samba, een dansje, een groepsknuffel, een uitbundige salto, een trots vingertje ... Waar de supporters in bikini of zwemshort met een caipirinha in de hand compleet uit hun dak gaan wanneer hun elftal scoort.

Smelt ... DIT is het moment waarop mijn zwak voor Brazilië ontstond. Vanaf dit moment hield ik wel eens een spreekbeurt over het land, zocht ik wel eens wat meer op over straatkindorganisaties zoals Sint-Martinus / São Martinho, boeiden de tegenstellingen in dit land me steeds meer ...

En tijdens het WK van 2002 was het niet veel beter. Dat meisje uit het derde middelbaar dat tijdens de examenstudie live de match Brazilië - België stiekem volgde met een mini-radiootje met oortjes, en via cursusbladen verslag uitbracht voor de rest van de studiezaal ... Inderdaad, dat was ik. Dit moest wel DE match van mijn leven zijn. De zoooo onterecht afgekeurde goal van Wilmots en de daarbij horende vragende blikken van mijn studiegenootjes vergeet ik nooit :o). In ieder geval ... Brazilië behaalde dat jaar met 0-2 zijn vijfde wereldtitel in de finale tegen Duitsland. Het is trouwens tijdens WK 2002 dat ik ook meer belangstelling kreeg voor Paraguay (misschien geraak ik daar later wel eens).

In 2006 was ik iets meer voor Paraguay dan voor Brazilië, voornamelijk omdat Ronaldinho naar mijn mening veel te veel aandacht kreeg. (Maar nu ik in het eerste jaar hoger onderwijs zat, kon ik met spijt in het hart niet langer zomaar alle matchen volgen. Het werd ook eens tijd om te studeren.)
De Belgen mochten in 2006 niet eens meespelen, Paraguay lag er in de 1/8e finale al uit en Brazilië schopte het niet verder dan de kwartfinale tegen Frankrijk. Een fluttoernooi voor mijn favorieten dus, maar hier waren de Afrikaanse ploegen wel schitterend.

Ter verduidelijking ... Voetbal interesseert me geen bal! Ik weet dan ook totaal niets over de Champions League en weet ik veel wat nog allemaal. Slechts om de 4 jaar kom ik bijna obsessief uit de hoek, want dan hebben we met wereldklasse te maken. Het WK volg ik (voor zover ik kan) van begin tot eind en heel gedetailleerd. Niet alleen voor het puur technische van het voetbal, maar ook de sfeer er rond, het ontdekken van nieuwe talenten, landen waar je voorheen nog geen aandacht aan besteedde ...

Voetbal maakt nu eenmaal deel uit van de zo rijke en gevarieerde Braziliaanse cultuur en dat vind ik best wel charmant. Daar is het niet zomaar een sport, het is een leefwereld, een belevenis die mensen samen brengt. De enorm diepe sociale contrasten worden even vergeten wanneer het hele land in eenheid voor het nationale elftal supportert. Een balletje shotten met wat gasten uit de projecten waar ik help, zal er dan hopelijk ook bijhoren.
Op een dag wil ik zeker en vast de Copa América of het WK volgen vanuit Brazilië. Jammer genoeg zal ik daar in 2009 de kans niet toe krijgen, misschien een andere keer ...