De inhoud van dit artikel uit MO is niet leuk, maar het is fijn dat dit soort artikels verschijnen om weer eens aandacht te besteden aan de problematiek. Nog al te vaak wordt er te eufemistisch over de mooie Braziliaanse mix gepraat en wordt de gedachte aan discriminatie onder tafel geveegd. Het deed me weer denken aan de paper die ik (intussen bijna 4 jaar geleden) over dit onderwerp schreef en de moeite die ik toen had om aan cijfers te komen. Door het taboe dat erop rust, was er nauwelijks een publicatie over te vinden.
Lees dit met volle aandacht: http://www.mo.be/artikel/braziliaanse-ziekenhuizen-discrimineren-zwarten
Over mij
woensdag 28 november 2012
vrijdag 2 maart 2012
Jeugdgevangenissen in Rio de Janeiro en de achterliggende problemen
Intussen is het al drie jaar geleden dat ik vrijwilligerswerk deed in Brazilië en ongelofelijke dingen meemaakte. Toch word ik er af en toe weer aan herinnerd en in meegesleept door bijzondere ontmoetingen.
Daarom nam ik even de tijd om mijn blogteksten opnieuw te lezen en er enkele bijzondere uit te pikken. Wie snel een beeld wil krijgen van de kinderrechtensituatie in Rio de Janeiro, het institutioneel geweld in de jeugdgevangenissen en de achterliggende discriminatie, raad ik de volgende teksten aan.
Ik wens je veel leesplezier en hoor graag je reacties.
Groeten
Liesje
- Februari 2009: Vechten voor rechten
- Maart 2009: Dans en vergeet je zorgen
- Maart 2009: De shock
- April 2009: Over straatkinderen en schoenenpoetsers
- April 2009: Kleurling
donderdag 15 december 2011
Nieuw boek: Braziliaanse bloei - Lode Delputte
Nu al meer dan 2 jaar terug uit Brazilië en jammer genoeg besef ik af en toe dat ik het Braziliaanse gevoel steeds meer verlies. Daar hoop ik verandering in te brengen door het nieuwe boek van Lode Delputte te lezen: Braziliaanse Bloei.
Het ziet er in ieder geval veelbelovend uit en al na de inleiding begon ik vol nostalgie weg te dromen. Ik voorspel dat tegen de tijd dat ik dit boek uit heb, ik weer helemaal mee ben met de actuele situatie, zin krijg om mijn Portugees weer op te pikken en dat het weer zal kriebelen om terug te gaan. Ik ben benieuwd.
Leesvoer voor de liefhebbers:
Het boek: http://www.fondspascaldecroos.org/braziliaanse-bloei
Blog van Lode Delputte: http://americamigo.blogspot.com/
Het ziet er in ieder geval veelbelovend uit en al na de inleiding begon ik vol nostalgie weg te dromen. Ik voorspel dat tegen de tijd dat ik dit boek uit heb, ik weer helemaal mee ben met de actuele situatie, zin krijg om mijn Portugees weer op te pikken en dat het weer zal kriebelen om terug te gaan. Ik ben benieuwd.
Leesvoer voor de liefhebbers:
Het boek: http://www.fondspascaldecroos.org/braziliaanse-bloei
Blog van Lode Delputte: http://americamigo.blogspot.com/
donderdag 22 oktober 2009
vrijdag 31 juli 2009
940 euro voor de projecten!
Door middel van het rekeningnummer op deze blog werd 940 euro ingezameld voor de projecten. Dankjewel!!!
woensdag 10 juni 2009
Dia- en spreekavond, za. 21 november 2009 in OC De Linde, Sint-Eloois-Vijve
Op zaterdag 21 november 2009 hou ik een dia-avond (dankzij de Gezinsbond van Sint-Eloois-Vijve) waarbij ik heel wat verhalen zal vertellen over mijn ervaringen in Brazilië. De avond start om 20u in OC De Linde in Koekoekstraat 26, 8793 Sint-Eloois-Vijve (Waregem). Hopelijk tot dan!
maandag 1 juni 2009
Terug thuis
Ziezo, ik ben terug thuis. Leuk om vrienden en familie terug te zien en cadeautjes te kunnen overhandigen. De zon die hier al goed haar werk doet zodat ik heerlijk bij 33°C aan mijn eindwerk en evaluaties kan werken in de tuin. Zo is de overgang van het éne klimaat naar het andere niet te zwaar. Heel wat familiefeesten de komende weken, tientallen mensen terug te zien en nog zoveel te doen en te regelen.
Maar toch is anderzijds niet alles leuk aan terugkeren. Ik had vooraf al een beetje verwacht dat de 'cultuurshock' moeilijker zou zijn bij het terugkeren in België dan bij het aankomen in Brazilië. Het is vaak heel frustrerend om terug te merken hoe bekrompen mensen kunnen zijn, hoe mensen vaker geïnteresseerd zijn in bijzaken dan in hoofdzaken. Hoe alle clichés die je probeerde te ontkrachten, toch bij sommigen nog steeds leven alsof je nooit een blog geschreven hebt, er nooit over gemaild of gepraat had. Velen denken nog steeds dat Rio de Janeiro de stad van de C's is: Carnaval, Caipirinha, Copacabana, de Cristó, Capoeira ...
Aan de andere kant had ik niet veel anders verwacht. Mensen die nooit een dergelijke ervaring hadden, kunnen het moeilijk begrijpen. Maar toch zijn er ook heel wat die het wel begrijpen en oprecht geïnteresseerd zijn, en die mensen maken het dan weer de moeite waard om verhalen te vertellen.
Ook dat is niet simpel. Er zijn zoveel verhalen en mensen hebben maar zo kort aandacht. Hoe kan je in vijf minuten vertellen wat je in vijf maanden meegemaakt hebt? Ik ben al blij dat ik een spreekavond mag geven na de zomer. Dan kan ik alle belangrijke verhalen weer opfrissen en in één keer, met voldoende tijd, vertellen aan al wie geïnteresseerd is. In de hoop dat al degene die geen tijd hadden om elke week mijn blog te lezen toch de hoofdboodschappen opvangen die ik probeerde over te brengen.
Over de donaties: ik mis nog een recente tussenstand van de stortingen voor het VIC via "Liesje in Rio" maar het totaalbedrag moet intussen meer dan 800 euro bedragen, waarvan 450 euro dankzij de quizavond van de gezinsbond van Sint-Eloois-Vijve en de rest van vrienden, familie en kennissen. De kinderen van Casa Dom Helder en van Casa Nova kunnen intussen genieten van een flink boekenpakket geschonken door Annie van Uitgeverij De Eenhoorn en van balpennen geschonken door Centea-kantoor Ben Devriendt. Met wat geschonken geld van mijn broer Tony en eigen geld financierde ik het drukwerk en het fruit voor mijn voorlichtingsacties. Met het geld (215 euro) dat voor ik vertrok in de gouden eend verzameld werd door Chiro Oetsjiekoetsjie, kocht het straatkindproject van AMAR in São Cristóvão nieuwe kleren voor tien kinderen die al heel lang in het project meedraaien, maar wegens gebrek aan zekerheid en structuur bij hun families niet naar huis terug kunnen keren. Igor, Matheus, Alberto, Thiago, Luiz, Anderson, Marcos, Helio, Leonardo en nog een jongen waarvan ik de naam niet meer weet, waren ontroerend gelukkig. (Ze hebben weinig haar op de foto's van die dag omdat er 's ochtends bij eentje luizen gesignaleerd waren en deze tien net op weekend mochten.) Dankjewel allemaal!
Afscheid nemen van Brazilië viel heel zwaar. De nodige tranen vloeiden wanneer de stad samen met tientallen herinneringen aan het taxiraampje voorbijzoefden. Dit leek me het geschikte moment om even terug te blikken op het beste van mijn vijf maanden Braziliaanse ervaring (soms fantastisch, ongelofelijk, soms choquerend, leerrijk, alles in willekeurige volgorde).
De twee bezoeken aan de semi-rurale favela Cidade Nova in de stad (naast Rio) Duque de Caxias waar bij het eerste bezoek de straten blank stonden door de aanhoudende regen, het bezoek aan de stedelijke favela Maré, meewerken aan het Nederlandse slotfeest daar, en het bezoek aan een andere VIC-partnerorganisatie in Duque de Caxias: Favos de Mel. De vele keren dat ik meeging op 'abordagem da rua' waarbij we groepen straatkinderen gingen opzoeken op straat, de ontmoetingen met de schoenenpoetsertjes en de vele gesprekken over de problematiek met collega's. De verhalen en getuigenissen die mensen over hun problemen vertelden. De gevolgen zien van de 'Choque de Ordem', het beleid van de nieuwe burgemeester Paes, waarbij zwervers en straatkinderen het slachtoffer zijn van 'sociale opruimacties' door de politie. Bezoeken aan de jeugdgevangenis en een abrigo (opvanghuis van de stedelijke overheid).
Uitstapjes met de straatkinderen naar Ilha Paquetá, strand, museum en het uitstapje naar kinderstad met de kinderen van Casa Dom Helder. De dansworkshops in Casa Nova met de straatkinderen. De blog die ik maakte voor CEDECA en enkele belangrijke teksten die ik daar mocht vertalen. Mijn voorlichtingsactie rond fruit bij de straatkinderen via AMAR. Het seminarie rond sociale pedagogie bij kinderen in een risico- en straatsituatie.
De vredesmanifestatie van AMAR waarop de kinderen prachtige shows opvoerden, de paasviering met de collega's van AMAR en het feest van de heilige Jorge. Mijn verjaardag en Koninginnedag, die op ons terrasje gevierd werd. De bezoeken aan diverse musea, theaterstukken en het optreden van The Wailers in Circo Voador. Uitstapjes naar Tijuca, de Pão de Açucar en de Cristó Redentor, op een stuk schors van de helling glijden in het park van São Cristóvão en mij kapot lachen, door het overdreven rijke Barra da Tijuca rijden. Het carnaval, de technische oefeningen in de Sambodromo en de blocos op straat. De uitstapjes naar Paquetá en Ilha Grande met Arnoud en naar Paty do Alferes met de huisgroep. De gezellige buurten Santa Teresa en Urugaiana waar ik af en toe vertoefde.
De kleine straatvriendjes van Casa Nova in São Cristóvão en de collega's / goeie vrienden van Casa Nova en die van CEDECA. De vrienden waarmee ik samenwoonde (ons uitstapje naar Paquetá op mijn laatste dag) en Arnoud ontmoeten.
Het was allemaal maravilhoso! Obrigada AMAR, CEDECA, Rio e Brasil! Ook een dikke dankjewel aan de school en het VIC die me hielpen mijn droom waar te maken en de Nederlandse huisvrienden en Arnoud die de droom nog leuker maakten dan verwacht!
Hieronder een fantastische clip van Zero 7. Het nummer heet 'Home'. Het deed mij vaak aan de straatkinderen denken. Enkelen vroegen of ik ze wou meenemen naar België waarop ik enkel kon antwoorden dat ik ze in mijn hart zou meenemen. Gelukkig kunnen Brazilianen wel leven met zo'n antwoord.
Maar toch is anderzijds niet alles leuk aan terugkeren. Ik had vooraf al een beetje verwacht dat de 'cultuurshock' moeilijker zou zijn bij het terugkeren in België dan bij het aankomen in Brazilië. Het is vaak heel frustrerend om terug te merken hoe bekrompen mensen kunnen zijn, hoe mensen vaker geïnteresseerd zijn in bijzaken dan in hoofdzaken. Hoe alle clichés die je probeerde te ontkrachten, toch bij sommigen nog steeds leven alsof je nooit een blog geschreven hebt, er nooit over gemaild of gepraat had. Velen denken nog steeds dat Rio de Janeiro de stad van de C's is: Carnaval, Caipirinha, Copacabana, de Cristó, Capoeira ...
Aan de andere kant had ik niet veel anders verwacht. Mensen die nooit een dergelijke ervaring hadden, kunnen het moeilijk begrijpen. Maar toch zijn er ook heel wat die het wel begrijpen en oprecht geïnteresseerd zijn, en die mensen maken het dan weer de moeite waard om verhalen te vertellen.
Ook dat is niet simpel. Er zijn zoveel verhalen en mensen hebben maar zo kort aandacht. Hoe kan je in vijf minuten vertellen wat je in vijf maanden meegemaakt hebt? Ik ben al blij dat ik een spreekavond mag geven na de zomer. Dan kan ik alle belangrijke verhalen weer opfrissen en in één keer, met voldoende tijd, vertellen aan al wie geïnteresseerd is. In de hoop dat al degene die geen tijd hadden om elke week mijn blog te lezen toch de hoofdboodschappen opvangen die ik probeerde over te brengen.
Over de donaties: ik mis nog een recente tussenstand van de stortingen voor het VIC via "Liesje in Rio" maar het totaalbedrag moet intussen meer dan 800 euro bedragen, waarvan 450 euro dankzij de quizavond van de gezinsbond van Sint-Eloois-Vijve en de rest van vrienden, familie en kennissen. De kinderen van Casa Dom Helder en van Casa Nova kunnen intussen genieten van een flink boekenpakket geschonken door Annie van Uitgeverij De Eenhoorn en van balpennen geschonken door Centea-kantoor Ben Devriendt. Met wat geschonken geld van mijn broer Tony en eigen geld financierde ik het drukwerk en het fruit voor mijn voorlichtingsacties. Met het geld (215 euro) dat voor ik vertrok in de gouden eend verzameld werd door Chiro Oetsjiekoetsjie, kocht het straatkindproject van AMAR in São Cristóvão nieuwe kleren voor tien kinderen die al heel lang in het project meedraaien, maar wegens gebrek aan zekerheid en structuur bij hun families niet naar huis terug kunnen keren. Igor, Matheus, Alberto, Thiago, Luiz, Anderson, Marcos, Helio, Leonardo en nog een jongen waarvan ik de naam niet meer weet, waren ontroerend gelukkig. (Ze hebben weinig haar op de foto's van die dag omdat er 's ochtends bij eentje luizen gesignaleerd waren en deze tien net op weekend mochten.) Dankjewel allemaal!
Afscheid nemen van Brazilië viel heel zwaar. De nodige tranen vloeiden wanneer de stad samen met tientallen herinneringen aan het taxiraampje voorbijzoefden. Dit leek me het geschikte moment om even terug te blikken op het beste van mijn vijf maanden Braziliaanse ervaring (soms fantastisch, ongelofelijk, soms choquerend, leerrijk, alles in willekeurige volgorde).De twee bezoeken aan de semi-rurale favela Cidade Nova in de stad (naast Rio) Duque de Caxias waar bij het eerste bezoek de straten blank stonden door de aanhoudende regen, het bezoek aan de stedelijke favela Maré, meewerken aan het Nederlandse slotfeest daar, en het bezoek aan een andere VIC-partnerorganisatie in Duque de Caxias: Favos de Mel. De vele keren dat ik meeging op 'abordagem da rua' waarbij we groepen straatkinderen gingen opzoeken op straat, de ontmoetingen met de schoenenpoetsertjes en de vele gesprekken over de problematiek met collega's. De verhalen en getuigenissen die mensen over hun problemen vertelden. De gevolgen zien van de 'Choque de Ordem', het beleid van de nieuwe burgemeester Paes, waarbij zwervers en straatkinderen het slachtoffer zijn van 'sociale opruimacties' door de politie. Bezoeken aan de jeugdgevangenis en een abrigo (opvanghuis van de stedelijke overheid).
Uitstapjes met de straatkinderen naar Ilha Paquetá, strand, museum en het uitstapje naar kinderstad met de kinderen van Casa Dom Helder. De dansworkshops in Casa Nova met de straatkinderen. De blog die ik maakte voor CEDECA en enkele belangrijke teksten die ik daar mocht vertalen. Mijn voorlichtingsactie rond fruit bij de straatkinderen via AMAR. Het seminarie rond sociale pedagogie bij kinderen in een risico- en straatsituatie.
De vredesmanifestatie van AMAR waarop de kinderen prachtige shows opvoerden, de paasviering met de collega's van AMAR en het feest van de heilige Jorge. Mijn verjaardag en Koninginnedag, die op ons terrasje gevierd werd. De bezoeken aan diverse musea, theaterstukken en het optreden van The Wailers in Circo Voador. Uitstapjes naar Tijuca, de Pão de Açucar en de Cristó Redentor, op een stuk schors van de helling glijden in het park van São Cristóvão en mij kapot lachen, door het overdreven rijke Barra da Tijuca rijden. Het carnaval, de technische oefeningen in de Sambodromo en de blocos op straat. De uitstapjes naar Paquetá en Ilha Grande met Arnoud en naar Paty do Alferes met de huisgroep. De gezellige buurten Santa Teresa en Urugaiana waar ik af en toe vertoefde.
De kleine straatvriendjes van Casa Nova in São Cristóvão en de collega's / goeie vrienden van Casa Nova en die van CEDECA. De vrienden waarmee ik samenwoonde (ons uitstapje naar Paquetá op mijn laatste dag) en Arnoud ontmoeten.
Het was allemaal maravilhoso! Obrigada AMAR, CEDECA, Rio e Brasil! Ook een dikke dankjewel aan de school en het VIC die me hielpen mijn droom waar te maken en de Nederlandse huisvrienden en Arnoud die de droom nog leuker maakten dan verwacht!Hieronder een fantastische clip van Zero 7. Het nummer heet 'Home'. Het deed mij vaak aan de straatkinderen denken. Enkelen vroegen of ik ze wou meenemen naar België waarop ik enkel kon antwoorden dat ik ze in mijn hart zou meenemen. Gelukkig kunnen Brazilianen wel leven met zo'n antwoord.
Abonneren op:
Posts (Atom)
