Acclimatisatie en acculturatie

Wauw. Dat is het beste wat ik kan zeggen over de voorbije dagen. Het is pas dag 3 maar het lijkt alsof we hier al weken zijn. Eindelijk mijn tweede thuisland bereikt! Wat is het hier adembenemend mooi. Snikheet, dat wel. Maar dat nemen we er maar bij :o). 's Avonds "koelt" het hier af tot ongeveer 28 à 32°C, dus ik wil niet weten hoe warm het overdag is, geloof mij. Dit is echt wakker worden van de hitte en rond de middaguren enorm loom zijn. Wat een verschil. Als je de foto's bekijkt (klikken om groter te zien): de winterse foto nam ik op maandag in mijn tuin in België, die met het verre uitzicht op vrijdag in mijn tuin in Rio.

Over de vliegtuigreis niets dan lof. Niet echt bang geweest (zelfs bijna over de hele lengte van de Braziliaanse kustlijn tussen Bahia en Rio door het raampje gekeken), overal heel vlot door de controle, visum gekregen zonder iets te moeten zeggen ...

En nu ik hier aangekomen ben, is het vooral alles op me af laten komen ... Het straatbeeld (soms mooi, soms choquerend), de spontaniteit van de bevolking ... Maar het wordt niet alleen een ontmoeting met de Braziliaanse cultuur, maar eveneens met de Franse en vooral de Nederlandse. Dit huis vol internationale jongeren is best wel leuk. Zo spreek je in de éne kamer Nederlands, in de volgende Engels, dan weer Frans of een beetje Portugees (maar dat lukt nog niet zo goed).
We wonen hier met een 20-tal, waaronder een groep van 15 Nederlanders (gemiddelde leeftijd 21 à 22) die enkele uren voor mij aankwamen. De meesten van hen wisten nog maar enkele weken tot een paar maanden op voorhand dat ze naar hier zouden komen, dus zij krijgen nu een soort training van 2 weken om zo snel mogelijk kennis te maken met Brazilië. Aangezien ik 5 maanden met hen zal moeten samenleven en heel wat toffe uitstapjes op het programma stonden voor hen, besloot ik dit eerste weekend met hen mee te gaan. (Vanaf maandag kan dat niet meer, want dan word ik geïntroduceerd op mijn stageprojecten).

Vrijdagnamiddag ging ik eventjes op dool in de stad. Alleen rondlopen is blijkbaar perfect mogelijk en veilig overdag. En gelukkig maar ... want ik doe niets liever. Even dwalen, verkennen. Pas als je alleen op stap gaat, trek je echt je ogen open. Dan zie je winkelstraten vol Carioca's, Havaianas (de alom gekende slippers), de heerlijkste verse sapjes van de meest uiteenlopende vruchten en 1001 straatberoepen. Maar als je dan een straatje inslaat, zie je ook mensen die gewoon niks anders doen dan drinken, de hele dag door, zie je meisjes van 12 die zich gedragen en er proberen uit te zien als vrouwen van 30, zie je mensen liggen op een stuk karton, zie je jongens rondlopen met een Cola-fles vol benzine of een ander vreemd goedje ...

Verder zijn de Selaron-trappen dagelijkse kost voor ons, want wij wonen er dus bovenaan en de stad ligt beneden. (Geen wonder dat Braziliaanse vrouwen strakke billen hebben). Ruim 200 vermoeiende treden, maar wel heel erg mooi. Selaron, de kunstenaar is trouwens dagelijks bezig om tegeltjes te vervangen en nieuwe toe te voegen. En iedere dag zie je wel andere mensen die hem wat komen helpen of gezelschap houden. Het is een "levend kunstwerk" en mensen van over de hele wereld sturen tegeltjes naar Selaron, waar hij dan iets moois mee maakt. Wel al Nederlandstalige tegeltjes gevonden, maar nog niks specifiek Belgisch. Deze trappen maken onze buurt heel sfeervol, sociaal en daardoor ook veilig. Mensen komen er samen, iedereen zegt een goeiedag, een jongetje trapt zijn voetbal in jouw richting zodat je terug zou spelen ...

Jorge (die samen met zijn Nederlandse vrouw Jeannette dit huis runt) nam ons vrijdagavond mee naar São Cristovão, een gigantische volksmarkt met typische producten en muziek uit het noordoosten van Brazilië. Schitterend! Prachtige kleedjes, veel sterkere Caipirinha's dan bij ons (het is hier dan ook de nationale drank) en echt tientallen jonge Braziliaanse mannen op zoek naar de mooiste meisjes om mee te dansen, om zo te kunnen opscheppen bij hun vrienden en hun opperbeste danspasjes te tonen. Je kan je wel voorstellen dat een groep met 12 blanke meisjes veel aantrek had. Zelfs al maak je per ongeluk oogcontact ... je hebt het zitten. De éne na de andere komt je de oren van je kop zeuren om te dansen. En een nee aanvaarden ze hier niet makkelijk :o), wat wel vervelend wordt als je echt moe wordt (gelukkig waren er dan nog Jorge en de 4 Nederlandse jongens om ons af en toe te coveren). Maar het mag gezegd worden: Brazilianen kunnen echt wel dansen. En ... bijna ongelofelijk maar de frietjes smaakten er even lekker als in België!

Zaterdagnamiddag ging ik naar de supermarkt Mundial met enkelen van de groep. Hier mag je blijkbaar niet gehaast zijn als je aan de kassa staat! 's Avonds zouden Jeannette en Jorge ons meenemen naar een Sambaschool (in de buurt van het Maracana-stadion), maar door een vergissing kwamen we op een 60-70-80-fuif terecht (zelfde muziek als bij ons en af en toe iets wat we niet kennen). Maar dat vonden we helemaal niet erg. Lang geleden dat ik zo gedanst (en vooral gezweet) heb. De sambaschool zal voor volgende week zijn. Daarna (om 3 uur 's nachts, want het uitgaansleven begint hier pas rond 23 à 24 uur) zijn we nog lekker even in het zwembad geweest (want nog steeds heel warm) en hebben we nog wat gekletst over de "Vlaamse" en de "Nederlandse" cultuur :o). Met alle leuke huisgenoten is het hier echt een sfeervol huis.

Tot slot nog een Westers videoclipje dat voor een deel in onze buurt opgenomen werd: We just don't care van John Legend. Dat grote witte viaduct (vroeger aquaduct) dat je ziet ... Direct erna rechts indraaien en je bent bijna aan ons huisje :o).