En zo begon ik er dus aan ... Deze week stond hoofdzakelijk São Cristóvão op het programma. Dat is de "Linha Emergencial", de "noodlijn" van AMAR. Dit Centro Socio Educativo heeft zijn "vaste klanten". In totaal zijn al zo'n 200 kinderen een tijd in contact geweest met het project. Op dit moment zijn er ongeveer 10 per dag. De kinderen komen en gaan wanneer ze dat zelf willen. Je ziet meestal dezelfde gezichten terug, maar soms ontbreekt er wel eens eentje, als hij of zij een zware nacht achter de rug heeft ...
Om 8u 's morgens gaat het centrum open. De kinderen nemen een douche en trekken een AMAR T-shirt aan terwijl hun kleren gewassen worden. Daarna volgt het ontbijt, worden hun wondjes verzorgd, nagels geknipt ... 's Middags krijgen ze een heerlijke maaltijd en na een uitgebreid vieruurtje sluit het centrum om 17u. Dan gaan de kinderen terug naar "huis": hun plekje in het park of onder de brug.
Wat tussen die maaltijden door gebeurt, zijn heel simpele activiteiten. Straatkinderen zijn geen structuur gewend, dus er is geen vast activiteitenschema. Ze kunnen zich vaak ook niet langer dan 10 minuten met hetzelfde bezig houden, dus worden geen gezamenlijke spelen georganiseerd. Ieder doet zijn ding: er zijn gezelschapspelletjes, de tv staat aan, er is een tafelvoetbalspel, er liggen leesboekjes, kleurpotloden, stiften en papier ... De begeleiders spelen eens een spel met dit kind, kleuren mee met een ander en letten vooral op hun gedrag, want de regels zij er strikt. Dat moet ook, want deze kinderen hebben totaal geen discipline in hun leven. En als ze die hier ook niet zouden hebben ...
Verder is er ook een heel bijzondere lerares, Rosana. Maar daarover vertel ik later meer. Zij hielp me alvast aan een Braziliaans equivalent van mijn naam: Lígia. Dat was nodig, want "Liesje" lijkt qua uitspraak te veel op "Lixo", wat "afval" betekent. En bij kinderen die sowieso al agressiever zijn in hun taalgebruik, moet je het natuurlijk niet zoeken :o).
In ieder geval hebben die kinderen (hoofdzakelijk jongens) mij aangenaam verrast deze week. Heel leuk als ze tijdens een uitstapje naar het strand spontaan je hand vastnemen om over straat te wandelen, nog leuker om zonder woorden samen een puzzel te maken, fantastisch om te zien hoe pienter sommige van die gastjes wel zijn, ook al gingen ze nooit of slechts kort naar school. Ik heb alvast een plaatsje verworven aan de muur bij São Cristóvão (want daar hing natuurlijk al een blad van Nederlanders :op) en heb er in feite ook al mijn hart verloren. Ik voel mij er nu al goed bij de begeleiders en de kinderen. En het mag gek klinken, maar sommige kinderen kunnen maar half schrijven, lezen of rekenen, en ik kan nog maar half spreken, dus dat schept een band :o). Ik kijk nu al uit om terug te gaan.
Vrijdag ging ik dan op uitstap naar "Cidade das Crianças" (kinderstad) met de kinderen van Casa Dom Helder. Dat is een ander deelproject, van de preventieve lijn van AMAR waarover ik later ook meer zal vertellen. Maar hiervan heb ik heel wat leuke foto's. Voor alle duidelijkheid: bij Casa Dom Helder geen straatkinderen, maar wel kinderen uit rivaliserende favela's. Ze wonen dus nog allemaal thuis, maar wel in een heel gevaarlijke buurt, vandaar een preventief project.
Tot slot een oud nummertje, een duet van twee grootmeesters in de Braziliaanse muziek: Roberto Carlos en Antonio Carlos Jobim (Tom Jobim). Dit nummer draagt als titel "Lígia", mijn naam dus.
phihi, ik lag toch wel vrij plat met het lezen van het afval-verhaal ;) zoenmeloencitroen x
BeantwoordenVerwijderen