Tchau Lígia

Wat een vreemd gevoel. Vijf maanden de wereld proeven, een nieuw leven opbouwen, ergens anders. Een nieuwe boeiender werkweek, elke dag nieuwe ervaringen, intense vreugdemomenten en momenten die je diep raken. Elke week dingen horen, zien en meemaken die je petje te boven gaan. Problemen zien en horen die je zelfs niet kan vatten, die je je niet kan voorstellen. Samenwerken met collega's die al een hele geschiedenis achter de rug hebben. Levensverhalen horen die wel een filmscript lijken maar blij zijn dat ze die met jou willen delen.
Kinderen zien die geen kansen krijgen, verwaarloosd zijn en hun leven verder van het juiste spoor brengen met iedere minuut dat ze langer op straat leven. Kinderen die allemaal roken en drugs gebruiken, kleine meisjes die zich allemaal prostitueren om wat overlevingsgeld te verdienen. Jongens met zware littekens van het vele vechten met elkaar en van het vluchten voor politie die hen slaat alsof ze straathonden zijn.
Maar dan diezelfde kinderen zien lachen, de beste baile funk-pasjes dansen, zorgeloos spelen, bijleren, mooie dingen maken, een rekensom juist oplossen, de dagelijkse knuffels en kusjes. Hun eeuwige aandachttrekken en de ongelofelijke vrolijkheid als ze er krijgen. De gezichten van andere mensen wanneer je met een groep straatkinderen een museum binnenkomt, de bus opgaat, praat op straat, hen zelfs durft aanraken! De trots die je voelt bij alles wat ze verwezenlijken in het AMAR-huis, bij elke uitstapje waarop ze zich goed gedragen. De ongelofelijke blijdschap en trots als je hoort dat ze terug naar huis zijn en de hoop dat het zal blijven duren en dat ze daar beter af zijn.
Vijf maanden nieuwe mensen leren kennen, nieuwe vrienden maken, een nieuwe dagelijkse omgeving, een nieuwe taal en naam (Lígia). De liefde vinden en blij zijn dat je die kan meenemen naar Europa. Nieuwe vaste stekjes, de supermarkt, het restaurant, de bar, het huis. Anders ziek zijn en andere middeltjes nemen. Een Braziliaans gsm-nummer, een nieuw netwerk op internet (iedereen heeft hier Orkut). Een aan het klimaat aangepast lichaam en een ander eetpatroon. Andere voorkeursgerechten en nieuwe keukenkennis. Een licht gewijzigde garderobe, voorzien op snikhete temperaturen. Tientallen aandenkens, duizenden foto's en honderden mentaal vastgeklikte momenten.

En dan moet je vertrekken ... Vijf maanden opbouwen en dan achterlaten. Het had gerust een paar maanden langer mogen duren voor mij. Net de laatste maand kon ik optimaal genieten en me extra inzetten voor de projecten want dan had ik geen schoolpapers meer te schrijven. Ik begon me echt op mijn plaats te voelen bij de projecten en kon eindelijk op een nuttige manier meewerken. Zoveel gezien en beleefd, maar ook zoveel dingen nog niet gezien. Ik maak alvast een verlanglijstje tegen dat ik terugkom naar Brazilië want dat ben ik zeker van plan. Dat wordt sparen tegen mijn eerste verlofdagen over een paar jaar. Alleen zullen het dan al andere kinderen zijn op de projecten en zal ik me afvragen wat er van hen terechtgekomen is.
En thuis ... daar wacht weer een ander leven op me. Al die vertrouwde gezichten terug zien, gezellig bijpraten. Weer aanpassen en wennen aan het dagelijkse leven in België. Het zal in ieder geval raar doen, raarder dan toen ik me hier in het begin moest aanpassen. Maar de toekomst staat voor de deur en zo is er al onmiddellijk iets om aan te bouwen en naar uit te kijken wanneer ik terugkom.
Dit was mijn laatste blogpost vanuit Brazilië. Wat ben ik ongelofelijk dankbaar dat ik dit allemaal mocht meemaken. Donderdag stap ik hier om 17u20 (22u30 jullie tijd) op het vliegtuig richting Lissabon en van daaruit richting Brussel, waar ik vrijdag om 13u45 zal landen en eindelijk mijn ouders terug zal zien. Hier is het intussen herfst (nog steeds een goeie 25°C maar de bladeren vallen stilaan van de bomen), daar is het volop lente. Volgende week schrijf ik vanuit België een terugblik op het beste van mijn Braziliaanse ervaring van de voorbije vijf maanden. Tot binnenkort!

Thuiskomst (een gedicht van Karel Jonckheere)

In't nieuw bezochte land, nog weken voor het keren,
beviel hem soms het spel zijn ogen neer te slaan
en thuis te zijn; alleen om zich aan't oud begeren
te kunnen zeer doen, dat van weer op reis te gaan.

Had hem die gril voldaan, pas dan kon hij geloven
hoe zeker om hem heen 't bereikte landschap lag
door spel van inbeelding opnieuw in droom geschoven
opdat hij het zou zien nog voor hij het bezag.

Nu zit hij weerom thuis en in de schemer pogen
zijn woorden te vertalen hoe men ginder leeft.
Maar geen der vrienden leest uit zijn ontluisterde ogen
dat hier het land niet ligt dat hij verlaten heeft.